Κίτρινο, κίτρινο, παντού κίτρινο   

Μια φορά ήταν μια γυναίκα που της άρεσε πολύ το κίτρινο χρώμα. Τόσο πολύ της άρεσε που είχε κάνει όλο το σπίτι της κίτρινο. Κίτρινοι ήταν οι τοίχοι, κίτρινα τα έπιπλα, κίτρινα τα χαλιά. Να φαντα στείτε όλους μες στο σπίτι τους είχε ντύσει κίτρινους και για φαγητό τους σέρβιρε πάντα κάτι κίτρινο. Αυγά ομελέτα, καρότα, ντολμάδες από κολοκυθοανθούς και κίτρινα λουκάνικα. Χρόνια έκανε οικονομί για να πάει στην έρημο. "Τι όμορφα που είναι όλα εδώ!", φώναξε. όλα ήταν κίτρινα. " Έχεις δίκιο", φώναξαν ο άντρας και τα παιδιά της. " Εδώ είναι πιο κίτρινα κι από το σπίτι μας. Μα, πού είσαι; Πού βρίσκεσαι; Δε σε βλέπω!", είπε ο άντρας της. " Εδώ είμαι", απάντησε η γυναίκα. " Εσείς πού είστε;", ρώτησε. Μέσα ' όλο το κίτρινο έχασε ο ένας τον άλλο. Τα παιδιά το έβρισκαν πολύ διασκεδαστικό. Όμως το αγόρι χάθηκε για μισή ώρα και μια καμήλα έπεσε πάνω στο κορίτσι. Κάτι έπρεπε να κάνουν για να μη χαθούν. Όμως ο ήλιος βγήκε και έτσι ήταν εύκολο να βλέπει ο ένας τον άλλον. Θεοδώρα