20 Νοέμβρη - παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού

 

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η χώρα μας την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες.  

Το σπίτι του γίγαντα 

Ο γίγαντας Κοκκινογένης δεν είχε σπίτι να μείνει, γιατί οι καλύβες και οι φωλιές ήταν μικρές και δεν τον χωρούσαν. Το χειμώνα θα κρύωνε και θα φτερνιζόταν, είπαν οι ποντικίνες, και θα γκρέμιζε όλο το χωριό. Το γεράκι πρότεινε να πάει να μείνει σε μια σπηλιά που είχε δει.Σπύρος

Η Χρυσομαλλούσα και οι τρεις αρκούδες - Τζόζεφ Κάνταλ  

Στο δάσος ζούσαν τρεις αρκούδες, μια μικρή, μια μεσαία και μια τεράστια. Κάθε μια είχε τη δική της γαβάθα, καρέκλα, κρεβάτι. Μια μέρα, αφού μαγείρεψαν τη σούπα για το μεσημέρι πήγαν μια βόλτα.Όσο έλειπαν, βρέθηκε ένα κοριτσάκι που το λέγανε Χρυσομαλλούσα. Μπήκε μέσα και μόλις είδε τις γαβάθες γεμάτες φαγητό, έφαγε την πιο μικρή, έκατσε στη μικρότερη καρέκλα και την έσπασε. Τέλος αποφάσισε να κοιμηθεί στο κρεβάτι της μικρής αρκούδας. όσο αυτή κοιμόταν επέστρεψαν στο σπίτι οι αρκούδες. Μπαίνοντας μέσα αντίκρισαν το σπίτι άνω κάτω, τη σούπα της μικρής αρκούδας άδειο, την καρέκλα της σπασμένη και στο κρεβάτι της ένα κοριτσάκι να κοιμάται. Από το θόρυβο το κοριτσάκι ξύπνησε και τρομαγμένη που είδε τις αρκούδες πετάχτηκε έξω από το παράθυρο και χάθηκε στο δάσος. Αν γνώριζε πως οι αρκούδες ήταν καλές, δε θα το έσκαγε έτσι. Θεοδώρα

Πόσο μ' αρέσει να κάνω φίλους- Χανς Βίλχελμ  

Κάποτε ζούσε ένα σκιουράκι που τον έλεγαν Κοκκινοτρίχη.Ήταν πολύ καλό αλλά πάντα λυπημένο γιατί δεν είχε φίλους. Μια μέρα όμως εμφανίστηκε μια βίδρα, που την έλεγαν Λουλού. Έγινε φίλη του και του άλλαξε για πάντα τη ζωή. Τον πήρε απ' το χέρι και του έδειξε τους φίλους της: τα λουλούδια, τα βραχάκια, το νερό, τον αέρα και τον ήλιο. Ύστερα ο Κοκκινοτρίχης της έδειξε τον δικό του φίλο: τη μηλιά. Έτσι οι δυο τους πέρασαν μια χαρούμενη μέρα και ξεκίνησε μια καινούρια δυνατή φιλία που θα κρατούσε για πάντα. Ειρήνη

«Είδες ποτέ σου πολιτεία να σηκώνεται ψηλά; Δεμένη από χιλιάδες σπάγγοι ν’ ανεβαίνει στα ουράνια; Ε, λοιπόν, ούτε είδες ούτε θα ματαδείς ένα τέτοιο θάμα. Αρχινούσανε την Καθαρή Δευτέρα -είτανε αντέτι- και συνέχεια την κάθε Κυριακή και σκόλη, ώσαμε των Βαγιών. Από του Χατζηφράγκου τ’ Αλάνι κι από το κάθε δώμα κι από τον κάθε ταρλά του κάθε μαχαλά της πολιτείας, αμολάρανε τσερκένια. Πήχτρα ο ουρανός. Τόσο, που δε βρίσκανε θέση τα πουλιά. […] Ολάκερη τη Μεγάλη Σαρακοστή, κάθε Κυριακή και σκόλη, η πολιτεία ταξίδευε στον ουρανό. Ανέβαινε στα ουράνια και τη βλόγαγε ο Θεός. Δε χώραγε το μυαλό σου πώς μπόραγε να μείνει κολλημένη χάμω στη γης, ύστερ’ από τόσο τράβηγμα στα ύψη. Και όπως κοιτάγαμε όλο ψηλά, τα μάτια μας γεμίζανε ουρανό, ανασαίναμε ουρανό, φαρδαίνανε τα στέρνα μας και κάναμε παρέα με αγγέλοι. Ίδια αγγέλοι κι αρχαγγέλοι κορονίζανε ψηλά. Θα που πεις, κι εδώ, την Καθαρή Δευτέρα, βγαίνουνε κάπου εδώ γύρω κι αμολάρουνε τσερκένια. Είδες όμως ποτέ σου τούτη την πολιτεία ν’ αρμενίζει στα ουράνια; Όχι. Εκεί, ούλα είταν λογαριασμένα με νου και γνώση, το κάθε σοκάκι δεμένο με τον ουρανό. Και χρειαζότανε μεγάλη μαστοριά και τέχνη για ν’ αμολάρεις το τσερκένι σου.» Κοσμάς Πολίτης, Στου Χατζηφράγκου, Εστία. 

  

Σπύρος Βασιλείου-Οι χαρταετοί

Ό,τι μπόρεσα ν΄αποχτήσω μια ζωή,από πράξεις ορατές
για όλους,επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια,το 
χρωστώ σ΄ένα είδος ειδικού θάρρους που μου΄δωκεν  η Ποίηση:
να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και

 χαρταετός για τον άνεμο,ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει. 

Οδ.Ελύτης,Ο μικρός ναυτίλος,Εκδ.Ίκαρος

«Οι χαρταετοί»

Σε ορισμένους τόπους ονομάζουν τα χέρια χέρες. Στα Ακροκεραύνεια πετούν γυπαετοί. Στις πανωσιές σουρώνει η θάλασσα και αναγαλλιάζει. Στις ανοικτές πλατείες τα παιδιά πετούν το Μάρτη χρωματιστούς αετούς από χαρτί.
Κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι και κάποτε γαλάζιοι, οι
Χάρτινοι αετοί λυσίκομοι και με μακριές ουρές, πετούν επάνω
Από την πόλη, όπως επάνω από την φτέρη των υψηλών

βουνών οι αετοί.
Εκστατικά υψώνουν τα παιδιά τα χέρια. Δείχνουν τους χάρτινους κομήτες με τις μακριές ουρές. Ουράνιοι δράκοι πιο ψηλά τα αεροπλάνα, βροντούν και γράφουν στο στερέωμα με άσπρους καπνούς τις λέξεις:
ΚΑΛΑ ΛΕΟΝΑ ΝΟΛΑ ΠΥ.
Είναι η ώρα κάτασπρη, η έκστασις γαλάζια. Η πόλις αχνίζει από ηδονή. Κουνούν τις χέρες τα παιδιά και, ακόμα,από τα στόματά των πηδούν σαν πίδακες οι λέξεις:
ΚΑΛΑ ΛΕΟΝΑ ΝΟΛΑ ΠΥ.

Α. Εμπειρίκος, Οκτάνα, Εκδ. Ίκαρος